На Ясельдзе маёй зноў крыгаход,У хвалях сініх плёскае вясна.Сюды я завітала мімаходзьI ўбачыла тут лодку без вясла… Дзіравая, закінута людзьмі,Ушчэнт пасохла ад праменняў сонца.Ёй не заплакаць горкімі слязьмі.A крыгі ўдалячынь плывуць бясконца. I нешта абрываецца ў грудзях,У хвалях шумных лодку тую бачу,Як добра, што вось тут, не на людзяхБяду той лодкі з горыччу аплачу! Як […]
