На Ясельдзе маёй зноў крыгаход,У хвалях сініх плёскае вясна.Сюды я завітала мімаходзьI ўбачыла тут лодку без вясла… Дзіравая, закінута людзьмі,Ушчэнт пасохла ад праменняў сонца.Ёй не заплакаць горкімі слязьмі.A крыгі ўдалячынь плывуць бясконца. I нешта абрываецца ў грудзях,У хвалях шумных лодку тую бачу,Як добра, што вось тут, не на людзяхБяду той лодкі з горыччу аплачу! Як […]
Вот течет долиной Кречет…Он журчанием своимСловно доктор, душу лечитИ страдания мои. Уношусь душой куда-то…Так бы слушал долго-долгоКамышовый, глуховатыйГолос Кречета седого. Он поведает мне тайныИ Природы смысл живой,И покажет мир бескрайнийВ голубой волне речной. Что прошло – того не встречу,Но оно – милей всего…Потому что был тот КречетРечкой детства моего.
Елена Михайловна Жукович родилась 21 апреля 1952 года в многодетной семье Михаила Антоновича и Веры Степановны Сычик в Западном Здитово. После окончания в 1969 году Здитовской средней школы Елена Михайловна училась в Пинском техникуме мясомолочной промышленности. Некоторое время работала на молочном комбинате в Бресте. Любовь к малой родине вернула её в родную деревню. В 1978 […]
Прошелся дождь по магистрали,Вошел в наш город. И пропал.И то ли лужи засверкали,То ли скопления зеркал!Так стало ярко, чисто, звонкоИ где-то здесь, и в далеке.То светлоглазый день-мальчонкаИграет солнышком в руке!Идешь по городу, взираешь,Прижмурив глаз на яркий свет.Знакомых радостно встречаешьИ говоришь: “Привет, привет!”А по асфальту магистралиПолурыча, полушипяМелькают так же, как мелькали,Машины, брызгами кропя.
Спытаюцца: «Адкуль ты?Скуль ты родам?»I адкажу:— З палескай той раўніны,Якая з даледавіковых часаўПароднена і з доляй, і з нядоляй.О, нездарма яна, мая старонка,I Белым возерам глядзіць,Як вечнасць,І Чорным возерам глядзіць,Як памяць…Бярозаўшчына!Жылкаю блакітнайПульсуе Ясельда ў цябе на скроні.Вясёлыя гаі твае бярозавыяНітуюцца з барамі ды з дубровамі,Каб з травамі, імхамі, чаратаміНяўзнак на ўвесь зеленасвет Еўропы важыць.А ці […]
(літаратурная апрацоўка А.І.Чайчыц) Я прызнаюся вам чэсна,Вось, каб не сысці мне з месца,Горад быў тут, а не вёска.Гэта быль, не пагалоска.Мо хто гэтага не знае,Хай легенду пачытае.Год таму нямалаХлопец жыў адзін удалы.Яго Здзітам звалі.Так аб ім распавядалі.З працы рук сваіх ён жыў,Уволю еў і ўволю піў.Мусіць, у сераду радзіўся,Што да ўсяго згадзіўся.Быў прыхільнікам ён лесу,І […]
Мая маленькая радзіма,Маё нячутнае жыццё…Мой ціхі Ястрабель любімы,Дзе ўпадаю ў забыццё. Той край, дзе я жыву, вучуся,Дзе маю я сяброў, каханне,Мая надзея і спакуса –Я тут, як рыба ў акіяне! Я тут, як птушка, што на волі,Магу свае расправіць крылы,Як бусел, што ляціць над полем,Мой край цудоўны, любы, мілы! Радней усяго на гэтым свецеТвая Радзіма […]
Аб узнікненні двайной назвы горада таксама існуе некалькі паданняў. Большасць з іх звязана з будаўніцтвам у нашай мясцовасці манастыра ордэна картэзіянцаў (картузаў), які быў закладзены ў 1648 годзе Казімірам Львом Сапегам. Уплыў картузаў на развіццё паселішча быў настолькі значны, што яно атрымала назву Картуз-Бяроза ці Бяроза-Картузская. Вярнулася гораду старажытная назва «Бяроза» ў 1940 годзе. Чаму […]
