Елена Михайловна Жукович родилась 21 апреля 1952 года в многодетной семье Михаила Антоновича и Веры Степановны Сычик в Западном Здитово. После окончания в 1969 году Здитовской средней школы Елена Михайловна училась в Пинском техникуме мясомолочной промышленности. Некоторое время работала на молочном комбинате в Бресте. Любовь к малой родине вернула её в родную деревню. В 1978 году Елена Михайловна пришла на должность секретаря Здитовского сельисполкома, где проработала 22 года.
С 2000 по 2016 год Елена Михайловна была библиотекарем Здитовской сельской библиотеки, где вела содержательную информационно-просветительскую работу, организовывала интересные мероприятия, привлекала к чтению взрослых и детей. Активно изучала и популяризировала краеведение: собирала различные фотографии, экспонаты старинного быта, занималась исследованием местного фольклора и этнографии, топонимики, военно-исторического прошлого Здитово, составила списки земляков-фронтовиков и местных жителей, угнанных во время Великой Отечественной войны в фашистское рабство, описала боевые заслуги и воинские подвиги односельчан. В 2015 году на районный конкурс профессионального мастерства «Героическую землю наследую я» библиотекарь представила рукописную «Книгу памяти и славы» о земляках-участниках Великой Отечественной войны, созданную в тандеме с читателями. Данная работа была удостоена диплома І степени.
Елена Михайловна – человек творческий, наделена многими талантами: хорошо поёт, сочиняет стихи, частушки, эпиграммы. Произведения собственного сочинения она охотно декламирует на праздниках деревни Здитово. Её стихотворение «Дірівенька моя дорогая…» включено в книгу «Здзiтава – радзiма мілая!».
Ажажа Татьяна Сергеевна, директор ГУО «Здитовская средняя школа», вспоминая о Елене Михайловне, отмечает её большой вклад в создание музея «Здитовский фольварок», написание книг «Здзітава – радзіма мілая», «Паслухайце, што людзi кажуць», а также научной работы «Лiнгвакраязнаўчая адметнасць вёскi».
Сегодня, находясь на заслуженном отдыхе, Елена Михайловна пользуется большим авторитетом у сельчан и по-прежнему остаётся в курсе происходящих в деревне событий.
Здзiтаў
Былая гiсторыя сведчыць,
Што гэта быў горад раней.
Ад войнаў, нястач, разбурэнняў
Мястэчкам i вескай ён стаў пазней.
I веску потым зруйнавалi
У гады Айчыннай вайны.
З попелу, руiнаў, зямлянак
Яе аднаўляць пачалi.
Сельсавет, бiблiятэку i пошту
Прыстасавалi пад адзiн дах,
А школы ў час той цяжкi
Спачатку былi па хатах.
Адразу было iх многа,
Дзесьцi ажно пяць.
Настаўнiкi ехалi ў веску,
Каб дзецям веды даць.
Бацькi былi не супраць вучобы,
Але ж, калi ў тую школу хадзiць,
Калi ў агародзе, на полi, балоце
Трэба столькi работы рабiць?
I усё ж у школу мы хадзiлi,
Няхай i не кожны дзень,
Бо працаваць i вучыцца
Нiколi не было нам лень.
З дрэва сямiгодку збудавалi,
Дзецi там вучыцца пачалi.
Сярэднюю адукацыю атрымацi
У Хомскую школу iшлi.
Дзяцей у сяле было многа,
Патрэбна было школу расшыраць.
З цэглы ў два паверхi
Школу пачалi будаваць.
Пабудавалi пачатковыя школы
На Чаромушках i Вуглах
Для дзяцей, што жылi далёка,
Па раскiданых хутарах.
Вучылiсь мы ў школе старанна,
Спасцiгалi навуку, як маглi.
Хто быў з далёкiх хутароў —
У iнтэрнаце зiмою жылi.
Калi жылi мы ў iнтэрнаце,
Энэргiя з нас бiла цераз край.
Вучоба ў школе i сваволле
Былi тады нам быццам рай!
Не забудзем клуб наш «Алый парус»,
Дзе збiралiсь мы вершы чытаць.
Вучылiсь культуры, танцам, мастацтву
I насценную газету выпускаць.
Хто прагу маў тады да вучобы,
Той веды сабе атрымаў.
Стаў ён генералам, прафессарам, навукоўцам
I знакамiтым земляком нашым стаў.
Дзякуй настаўнiкам нашым,
Нiзкi паклон да зямлi!
Бо настаўнiкi ўсе – ад Бога,
А вучнi ад настаўнiкаў пайшлi.
Дай Бог, каб вайны мы не зналi,
Няхай будзе мiр на зямлi.
Каб мы доўга яшчэ сустракалiсь
I дружна ў школу iшлi!
Гiсторыю трэба ведаць
Гiсторыю ўсiм трэба ведаць,
I асаблiва свайго сяла.
Бо кажуць: калi не ведаеш сваю ты гiсторыю,
Дык будучынi ў цябе няма.
Я тут нарадзiлася, сталела,
Сваё тут жыццё пражыла.
I ўсё, чым сягодня багата,
Мне родная вёска дала.
Цiкаўлюсь гiсторыяй i краязнаўствам,
Люблю матэрыялы пра гэта збiраць.
Фальклорныя песнi, танцы, абрады,
Традыцыi бацькоў адраджаць.
Прымала ўдзел у напiсаннi кнiгi
«Здзiтава – радзiма мілая».
I для выхаду яе ў свет
Часцiнку ведаў i душы ўнясла.
Хочацца выканаць свой абавязак,
Веды пра гiсторыю маладым перадаць,
Бо будучыня цяпер за iмi,
Далей гiсторыю ўжо iм пiсаць.
