Я тых людзей не разумею,
Што край свой родны пакідаюць,
Што без Радзімы жыць умеюць,
Усё нешта за мяжой шукаюць.
Ці славы прагнуць, ці багацця,
Як людзі кажуць, поўнай чашы…
Хіба ж у гэтым тое шчасце,
Калі чужое ўсё — не наша?!
А на Радзіме пахне борам,
Жытнёвым полем з васількамі.
І родная матулі мова
Гучыць званочкам між сябрамі.
Усім вядома пагаворка:
«Што маеш, тое беражы».
Згубіць так лёгка, плакаць – горка…
А як жа без Радзімы жыць?
Ты нарадзіўся тут і вырас,
Тут край тваіх бацькоў, дзядоў.
І птушкі, што ляцяць у вырай,
Вясной вяртаюцца дамоў…[1]
[1] Лютыч, Т. Што маеш, тое беражы! : [верш] / Таццяна Лютыч // Маяк. — 2021. — 16 января. — С. 11. — (Крыніца : літаратурная старонка).
