Жылі–былі дзед і баба. Баба камандавала дзедам, як хацела. А дзед усё ніяк не мог ёй дагадзіць. Вось аднойчы паслала баба дзеда стрыгчы кусты. Паслухаўся дзед, пайшоў, выканаў усю работу. Прыходзіць да бабы і кажа: “Вось ідзі паглядзі – усё ўжо паголена”. Пайшла баба, паглядзела і не была б то баба, каб і змоўкла, і была задаволена. Схапіла яна кій ды за дзедам: “Не голена, крычыць, – а стрыжана”.
А дзед уцякае ды на сваім стаіць:
-Голена!
-Стрыжана! – стаіць на сваім баба.
-Голена! – не здаецца дзед.
Баба бегала за дзедам, бегала і ўскочыла ў балота. Стала балота зацягваць бабу. А яна не здаецца, крычыць з усяе сілы: “Стрыжана, стрыжана, стрыжана…” На тую пару ехаў карэтай пан. Пачуў ён крыкі, прыастанавіў карэту, і ці то пан быў глухаваты, ці то далёка ад бабы, але ён пачуў: “Стрыгінь… стрыгінь… стрыгінь…”.
“Ага, гэта вёска называецца Стрыгінь”, – вырашыў пан. [1]
Існуе і другі варыянт казкі. Была ў аднаго вяскоўца надта злая ды сварлівая жонка. Што той не зробіць, усё не так, гадзінкі не дасць спакойна пасядзець, ужо ляціць з крыкам.
Аднойчы позна восенню адправіла жонка селяніна ў лес за грыбамі ды ягадамі. Ды якія грыбы ў гэтую пару? Сеў селянін у лесе ды журыцца. Тут пачуў ён зычны голас, які паабяцаў дапамагчы і параіў ісці дахаты. Прыйшоў селянін і бачыць: поўныя кошыкі грыбоў і ягад стаяць на ганку. Ды яшчэ воз дроў ляжыць ля хлява. На другі дзень баба пабегла на гэтае месца. Але замест грыбоў і ягад дома яе чакаў ахапак лазовых дубцоў. Усхадзілася тут баба на дзеда, але і яго як падмянілі. Схапіў дубец ды давай бабу лупцаваць ды прыгаворвае пры гэтым: “Ты мяне ніколі за чалавека не лічыла! Заўсёды насуперак казала! Я табе – голена, а ты мне – стрыжана!” Баба замест таго, каб памаўчаць, не здавалася: “Не голена, а стрыжана!” Нарэшце стаміўся дзед і выпусціў жонку. Тая як пабяжыць са двара і не заўважыла, як уляцела ў рэчку. Заблыталася ў густой траве, галосіць ад болю і страху. Выскачыла на мост, а там пан у карэце ехаў. Бачыць, стаіць пасярод маста жанчына і крычыць: “Стрыжана! Стрыжана!” Коні перапужаліся, карэта перакулілася, а пан са слугамі кінуліся прама праз лес уцякаць. Выбеглі ў чыстае поле і пападалі ледзь жывыя. Тут пазней і вёска з’явілася з дзіўнай назвай – Стрыгінь, ад той жанчыны, якая не пажадала мужу падпарадкоўвацца.[2]
[1] Матуліны песні, бабуліны казкі, дзедава мудрасць: фальклорная спадчына родных вёсак : памятка чытачу / склад. С.М.Пунько. – Бяроза: Бярозаўская ЦБС, Стрыгінская сельская бібліятэка, 2002. – С.3-4.
[2] Брэстчына: назвы населеных пунктаў паводле легендаў і паданняў / склад., запіс і апрац. А.М. Ненадаўца. – Мінск : Беларусь, 1995. – С. 79-82. – (Мой родны кут).